Ψάθαθλον 2016. Σκουφάκια, adidas και καυτές σέλες.
Race report
Αυτός ο αγώνας δεν υπάρχει!
Ναι. Ακριβώς, όμοιο του δεν έχω ξαναδεί. Φέτος ήταν πιο άγριος απο πέρυσι. Είναι ένας αγώνας ωδή στην επιβίωση για σκληροτράχηλους αθλητές και αθλήτριες.
Τι, επειδή σου στρώνουν χαλιά σε άλλους αγώνες για να βγεις από τη θάλασσα, έχουν ίσως και ντους για το δερματάκι, ώχου το, και όλο το transition είναι ντυμένο για να μπουσουλάει ο μπέμπης, νομίζεις ότι θα τα βρείς κι εδώ; Το Ψάθαθλον είναι Wild όσο και η ζωή στην Άγρια Δύση. Όλα αυτά τα εφέ που πληρώνεις στο κόστος συμμετοχής σε άλλους αγώνες εδώ δεν υπάρχουν.
Ξεκινάμε 07:00 από την Αθήνα με την #triathlonsupertechteam και νιώθουμε ότι θα φτάσουμε οριακά. Καμία σχέση. Ουρά αθλητών πριν από εμάς αλλά και έπειτα για παράδοση αριθμών. Διαπιστώνουμε την απουσία ηλεκτρονικής χρονομέτρησης αλλά δε πειράζει γιατί μας δώσαν κάτι νούμερα τεράστια για το ποδήλατο και μας ζωγραφίσαν στα μπράτσα τα νούμερα. Να γιατί δε θα κάνω ποτέ τατουάζ μανίκι, πως το λένε. Πως θα ξεχωρίζουν τα νούμερα στη Ψάθα και στο Ironman?
Το άλλο επόμενο δύσκολο κομμάτι στην άγρια Δύση της Ψάθας είναι να βρεις μέρος να σταυλίσεις τον αστραχάν. Φυσικά και ήταν αδύνατο εφόσον μερικοί πιάσαν δυο ολόκληρα τετραγωνικά με τεράστιες πετσέτες φτιάχνοντας το transition όπως θα θέλαν να ήταν.
Εν τέλει βρίσκω θέση σε μια επέκταση που στήθηκε εκείνη τη στιγμή ακριβώς στο τέλος της ζώνης αλλαγής. Παιδιά, θα σας πω κάτι αλλά μη το πείτε πουθενά. Πεζόδρομιο ήταν στη πραγματικότητα, όχι ζώνη αλλαγής με τη γνωστή έννοια του κλεισμένου περιφραγμένου χώρου. Και έτσι απλωμένη που ήταν η ζώνη κατά μήκος της παραλίας αναρωτιόμουν αν θα βρω το ποδήλατο μετά. Να η τέλεια ευκαιρία για να πάρω τριαθλητικό ποδήλατο. Το καλό κάρμα του bianchi δε τελειώνει σήμερα όμως οπότε ας μη γκρινιάζω, όλα καλά πήγαν και δεν έψαχνα ούτε ποδήλατο ούτε και σάκο. Πολύ αργότερα είδα ότι υπήρχε στο χώρο προσωπικό security οπότε όλα είχαν προβλεφτεί.
9:30 η ώρα και ξεκινά η ενημέρωση της κολύμβησης ακριβώς δίπλα στη θάλασσα. Απίστευτα δύσκολο να ακούσουμε οδηγίες δίπλα στο κύμα. Έπαιξε λίγο σπασμένο τηλέφωνο με τις γνώμες να είναι αντιδιαμετρικά αντίθετες. Με την τρίτη φωναχτή επανάληψη κατάλαβα ότι θα ξεκινήσουμε με water start και θα κατευθυνθούμε προς τα δεξιά. Έναρξη από το νερό, πρωτόγνωρη εμπειρία! Μπαίνω στο νερό και αφού μπήκαν και οι τελευταίοι κάνουμε μια υποτυπώδη γραμμή, αντίστροφη μέτρηση και εκκίνηση!
Ξεκινούν όλοι και γω στο κατόπι. Δε μπορώ να πω ότι δυσκολεύομαι, νιώθω χέρια να αγγίζουν αλλά ελίσσονται οι γρήγοροι και περνάνε. Ακολουθώ σε μικρή απόσταση δυο αθλητές που θα έλεγα κάναν συγχρονισμένη κολύμβηση γιατί δε ξεκολλήσαν ως τη σημαδούρα. Σιαμαίοι. Απολαμβάνω το drafting του νερού και φτάνω ξεκούραστος να καβατζάρω εύκολα τη σημαδούρα. Περνάω μερικούς κολυμβητές. Απίθανο το να λέω περνάω, εγώ που πάντα ακολουθούσα στα νώτα του αγώνα. Το κολυμβητήριο κάνει δουλειά τελικά. Μετά από λίγο νιώθω τα χέρια να πονάνε, τώρα ποιοι μυες είχαν πρόβλημα δε ξέρω, οι δι-τρι-τετρακεφαλοι, όλο τους μπερδευω. Κουμπούρας στη Βιολογία στο Γυμνάσιο και να που το πληρώνω τώρα. Οπότε εναλλάσω σε πρόσθιο και διαπιστώνω ότι πηγαίνω το ίδιο γρήγορα. Ακολουθώ και πάλι ζευγάρι κολυμβητών μέχρι που κουράζεται ο ένας και να, ακόμη μια προσπέραση. Έχοντας καλομάθει να με "τραβάνε", βάζω τα δυνατά μου να φτάσω αυτούς που προπορεύονται και μένω πίσω τους. Easy ride και πάλι.
Στη δεύτερη αναστροφή βλέπω πράσινο σκουφί, κόκκινα γυαλιά και μούσι. Ο Αντρέας. Καλό σημάδι. Αφού είμαι κοντά του πηγαίνω γρήγορα σκέφτομαι. Ακολουθώ χωρίς να μπορώ να τον πιάσω. Βγαίνω λίγα δευτερόλεπτα πίσω του στην αμμουδιά στο 17 λεπτό. Πράγμα απίθανα καλό καθώς πέρυσι το κολύμπι το έκανα σε κάτι λιγότερο από μισή ώρα και βγήκα από τους τελευταίους από το νερό. Επι την ευκαιρία να πω ότι λίγο ακόμη να αργούσα θα με τράβαγε η wwf στα βαθιά καθώς ήμουν και δέκα κιλά πάνω και είναι γνωστή η ευαισθησία της για φώκιες, θαλάσσιους ελέφαντες και όλα τα κύτη τελος πάντων.
Αμμουδιά. Το περσινό χαλί απουσίαζε και αναρωτιόμουν από που θα ανέβω στο πεζοδρόμιο καθώς δεν έβλεπα σκαλιά. Σκαρφαλώνω πεζούλι, rodeo εντελώς και περνάω κάπου ανάμεσα από κόσμο, ποδήλατα, γατιά, σκυλιά. Ακούω να φωνάζουν τον αριθμό μου οπότε υσηχάζω ότι καταγράφτηκε η έξοδος από το νερό. Δοκιμασία φακίρη το τρέξιμο στο πεζοδρόμιο με τα χαλίκια και τελικά φτάνω στον αστραχάν. Αντρέας και Μήτσος ετοιμάζονται να καβαλήσουν. Ξεπλένω πόδια με το μπουκάλι μου και φοράω παπούτσια ποδηλάτου. Χάνω ίσως και μισό λεπτό να φορέσω γάντια. Ποιος χρειάζεται γάντια για 20 χιλιόμετρα? Ο Αντρέας φεύγει κι εγώ στο κατόπι του. Ο Δημήτρης πιο χαλαρός ακολουθεί. Πρώτη διασταύρωση και οι δείκτες δείχνουν τη πορεία. Παίρνουν στροφές τα πόδια και αρχίζω να πηγαίνω γρήγορα. Σκύβω σε αερόμπαρες. Κακή ιδέα. Rough οδόστρωμα με μπαλώματα, λακούβες. Ξανασηκώνομαι και κάνω σλάλομ. Από απέναντι επιστρέφουν κάποιοι μαζί με αυτοκίνητα. Τότε καταλαβαίνω ότι ο δρόμος είναι για όλους και η μέρα θέλει πολύ προσοχή. Share the road δε λένε? Ένα έχω να πω, ότι τα αυτοκίνητα δεν τρέχαν, δε κάναν ελιγμούς, δε κορνάραν, δε φωνάζαν τους ποδηλάτες, τουλάχιστον μπροστά μου δεν είδα κάτι. Πηγαίναν τόσο ήρεμα και αργά που κατάφερα και πέρασα κάποια. Το μόνο σημείο που κινδύνεψα ήταν στο δεύτερο κύκλο όταν προσπερνούσα αυτοκίνητο ενώ από την απέναντι λωρίδα άλλος ποδηλάτης προσπερνούσε επίσης αυτοκίνητο και ήρθαμε μούρη με μούρη. Οι στενές επαφές τρίτου τύπου αποφεύχθηκαν με οριακά πλαγιάσματα, στραβοτιμονιές και αρκετή δεξιοτεχνία. Κρύος ιδρώτας. Όταν φτάνεις στο τσακ να τρακάρεις, σου έχει φύγει η μαγκιά... Συνεχίζω πιο ήρεμα. Πλεον γίνομαι αστικός ποδηλάτης και ξεχνώ ότι είμαι σε αγώνα. Ας μη τους περάσω όλους ε?
Ο Αντρέας μεγαλώνει την απόσταση μπροστά μου και με έχει αφήσει τουλάχιστον ένα λεπτό πίσω ενώ ο Δημήτρης κρατιέται λίγο πίσω μου. Είμαι σίγουρος όμως ότι θα με περάσει στο τρέξιμο γιατί σκέφτομαι να μη τα δώσω όλα εν όψει και αγώνα στη Σύρου την ερχόμενη βδομάδα.
Τρίτος κύκλος ποδηλάτου και τελευταίος. Ενώ είχα την εντύπωση ότι ο περιφερειακός δρόμος είναι μονόδρομος διαπιστώνω ότι είναι διπλής κατεύθυνσης. Ευτυχώς κρατιέμαι στα δεξιά ενστικτωδώς και δε κλείνω τις κλειστές αριστερές στροφές να κερδίσω κανένα μέτρο γιατί το αγροτικό του Μάκη φορτωμένο με καρέκλες, τραπέζια, γλάστρες, φυτόχωμα, τριανταφυλιές και ζουμπούλια, θα με είχε φάει λάχανο.
Προχωράω σώος μέχρι που βγαίνω παραλία και βρίσκω κίνηση! Δε φταίνε οι άνθρωποι, οι δρόμοι είναι ανοικτοί και θέλουν να πάνε για μπάνιο. Όλοι δίκιο έχουν. Αλλά έτσι δε γίνεται δουλειά. Έτσι κάνω σλάλομ σε μαμά με φουσκωτό κροκόδειλο που κρατάει παιδάκι στο χέρι και σε μπαμπά με φραπέ στο χέρι και άλλο πιτσιρίκι στο καρότσι. Στιγμιαία ζηλεύω. Γιατί δε κάνω το ίδιο άραγε παρά έχω μπροστά μου 5km τρέξιμο? Αναρωτιέμαι δηλαδή.
Είμαι σε αγώνα. Focus. Επίσης να πω ότι τη ζαλάδα και την ένταση του αγώνα δε βοηθούν νεαρές υπάρξεις με μικροσκοπικά μαγιό. Υπερπροσπάθεια να φτάσω σώος να ξεπεζέψω καθώς έχει και κίνηση με αμάξια που παρκάρουν.
Δένω τον αστραχάν δίπλα στα άλλα άλογα έξω από το Σαλούν και ξεκινώ να τρέχω. Δε παίρνω νερό μαζί μου κάτι που αποδεικνύεται η σοφότερη σκέψη της ημέρας. Το τρέξιμο φαίνεται πιο εύκολο από άποψη επικινδυνότητας. Τα αμάξια περνούν και φεύγουν και τα ποδήλατα έχουν λιγοστέψει. Μένω στο ρυθμό που θέλω και δε πιέζω για περισσότερο. Αναστροφή. Παίρνω μπουκάλι νερό. Αδειάζω το μισό και πίνω μερικές γουλιές. Σπατάλη το ξέρω αλλά δε χρειάζομαι περισσότερο βάρος μαζί μου. Στη περιφερειακή οι μικρές σκιές δροσίζουν σαν όαση γιατί η ώρα έχει προχωρήσει και ο ήλιος καίει. Προχωράω σε ίδιο ρυθμό προσπαθώντας να μη κοιτάζω το ρολόι ούτε για παλμούς ούτε για κάτι άλλο. Νιώθω καλά άρα δε χρειάζομαι απόσπαση προσοχής. Προσπαθώ να κάνω αυτό που είπε τη προηγούμενη ο Παναγιώτης, το να κοιτάζω μακριά. Φτάνω στη παραλία και είμαι στα τελευταία μέτρα. Μπροστά μου δυο αθλητές που ακολουθώ ώρα. Έχω δυνάμεις. Sorry παιδιά, αλλά θέλω να κάνω ένα sprint λίγο να το ...ξεκαπνίσω το μοτέρ που λένε. Τους περνάω με ταχύτητα και τερματίζω. Το sprint μου χάρισε ολόκληρες δυο θέσεις τερματίζοντας από ότι είδα αργότερα στην.... 103 θέση.
Κοιτάζω το ρολόι, ρεκόρ τρεξίματος στα 25:30 κατεβάζοντας το μισό λεπτό από το καλύτερο μου πεντάρι. Που να αδυνατήσω κιόλας!!!
Συνολικά τελείωσα σε 01:27:38 ρίχνοντας 11 λεπτά το περσινό μου χρόνο στον ίδιο αγώνα. Αναλογικά βγαίνει σχεδόν κιλό και λεπτό η βελτίωση της επίδοσης. Να το θυμάμαι αυτό την επόμενη που θα θέλω να φάω κάτι "κακό".
Η εντύπωση μου για τον αγώνα δεν έχει χαλάσει παρά τα διάφορα. Ναι, είναι δύσκολο και επικίνδυνο να γίνεται αγώνας με ανοικτή την κίνηση, αυτό είναι αλήθεια. Οι διοργανωτές δεν βρίσκουν σύμμαχο τη πολιτεία στη προσπάθεια τους. Πιστεύω με μια εκκίνηση στις 07:30 και μοίρασμα των αριθμών την προηγούμενη σε κάποιο σημείο στην Αθήνα θα έλυνε το πρόβλημα της ουράς της γραμματείας που συνετέλεσε στη καθυστέρηση εκκίνησης.
Το μόνο που σκέφτομαι αν δεν αλλάξει κάτι δραστικό στον αγώνα, είναι να κάνω την επόμενη μου συμμετοχή με τη παλιά σιδερένια κούρσα με τα φαρδιά λάστιχα πόλης. Rough οδόστρωμα? Problem solved. Πόσο πιο αργά θα το κάνω; ένα λεπτό, δυο? Όσο δηλαδή να βάλω/βγάλω τα ποδηλατικά παπούτσια και να τρέχω προσεκτικά κλαπ κλαπ κλαπ στη ζώνη αλλαγής σα να φορώ τακούνια...
Στηρίζω Ψάθαθλον. Είναι για καλό σκοπό. Μακάρι του χρόνου να έχουν λυθεί και αυτά τα θέματα της ασφάλειας...
--------------------------
Ψάχνεις γενικότερα για εξοπλισμούς? Ρίξε και εδώ μια ματιά για τον τρέχον εξοπλισμό που χρησιμοποιώ:
Εξοπλισμός τριάθλου (τι χρησιμοποιώ σε προπονήσεις - αγώνες τριάθλου - Brevet - τρέξιμο)
🇬🇷Father of three 👫🙆 Marathoner 🏃🏼 Triathlete🏊🚴🏼🏃🏼 AlmiraMan💪🏻 Trumpeteer🎺 Novel Writer 📝 Life is too short to wait. Live today! ✨✨✨ apogeiwsh.blogspot.com
ConversionConversion EmoticonEmoticon