Life is too short to wait. Live Today!

Life is too short to wait. Live Today!

Race report - Hawaii - Team Mango Sprint triathlon



Team Mango Spint τρίαθλο "The day after Ironman" race report










Κυριακή 09/10/2016 ώρα 05:30πμ.


Έχοντας περάσει μια εξαντλητική Κυριακή παρακολουθώντας το Ironman Kona στη Χαβάη (το spectator race report που σας έχω υποσχεθεί είναι υπό κατασκευή) και πηγαίνοντας για ύπνο στις 02:00 οι επιλογές σου είναι :


α. Κοιμάσαι, ξεκουράζεσαι αλλά χάνεις μισή μέρα ζωής στη Χαβάη .


β. Δεν κοιμάσαι και τρέχεις ένα sprint τρίαθλο στη φημισμένη Alii Drive, τη παραθαλάσσια οδό που ξεκινά από την Κόνα και συνεχίζει νότια περνώντας μπροστά από τα μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα της Δυτικής πλευράς του big Island.


Δεν ήρθα εδώ ως τουρίστας φυσικά και ούτε για να φάω το χρόνο μου σε ύπνο.


Κουρτίνα Β. Race time! Buckle up!





Ευτυχώς, δόξα τον θεό των τριαθλητών, μετά από πολλές μάταιες αναζητήσεις βρήκα ένα τελευταίο τελευταίο νοικιάρικο ποδήλατο. Για την ακρίβεια είχα βρει κι άλλο ένα, μια σύγχρονη κούρσα από ένα μαγαζί αλλά ζητούσε 50 δολάρια με ελάχιστη χρέωση 7 ημέρες λόγω μεγάλης ζήτησης για το Ironman. Το σενάριο να πάω στα Walmart και να αγοράσω ένα απλό σιδερένιο με 110 δολάρια και 18 ταχύτητες ήταν μια πολύ καλή εναλλακτική επιλογή και θα μπορούσα να το βάψω μπλε μετά και να το πετάξω στη θάλασσα να κάνουν σούζες τα χταπόδια!

Λέμε για τους αγιογδύτες πλανόδιους που πουλάνε 15 ευρώ την ομπρέλα αν βρέχει και 3 ευρώ αν δε βρέχει αλλά κι εκεί ο παγκόσμια οικονομική αρχή της προσφοράς και της ζήτησης ορίζει τις τιμές!

Μένω μόλις 4 χιλιόμετρα μακριά, στο Sheraton (τρομάρα μου η χλειδή μου έλειπε😵) και η σκέψη να φορτώσω το ποδήλατο στο αμάξι για να πάω στην εκκίνηση απορρίπτεται.

Βγαίνω έξω από το δωμάτιο με το πρώτο φως και κατεβαίνω στο δρόμο. Πετάλι. Το ποδήλατο φαίνεται τραγικά ασυντήρητο καθώς σκούζει σε κάθε πεταλιά ο δισκοβραχίωνας και η αλυσίδα είναι όλη μέσα στη σκουριά. Το μπροστινό φρένο τρίζει και ταράζει την ηρεμία της παραθαλάσσιας Alii Drive κάθε φορά που το πατάω.

Πλήθος ποδηλατών και δρομέων έχουν βγει σα τα σαλιγκάρια με τη πρωινή δροσιά για τρέξιμο. Στην Ελλάδα λογικά κάποιοι θα επιστρέφαν από τα μπουζούκια τέτοια ώρα. Στη Χαβάη που δεν έχει μπουζούκια οι άνθρωποι σηκώνονται νωρίς να τρέξουν να κάνουν ποδήλατο, να πάνε για σερφ και γενικά να ζήσουν και να χαρούν η ζωή στη φύση.


Φτάνω στην εκκίνηση. 5 άτομα όλα κι όλα μέχρι στιγμής αποτελούν το σκληρό συναγωνισμό μου. Μεταξύ τους μια εκκεντρική στυλιστικά αθλήτρια, η Rachel McBride που αργότερα, αρκετά αργότερα, σα να λέμε όταν βγήκαν τα αποτελέσματα αργότερα έμαθα ότι είναι Pro τριαθλήτρια μόνιμη κάτοικος Kailua-Kona! Εξού και τα 50 λεπτά που τερμάτισε νωρίτερα από μένα. Γκλουπ!


Μόνιμος κάτοικος Kailua-Kona? Ωραίο ακούγεται🤔🤔🤔🙄😎🏝


Σύντομη κουβέντα με τον Gecko, γνωστός από τις αρχές των ΗΠΑ και ως Carl Koomoa.
Ρωτάω για ποιό λόγο δε διαφημίζει τον αγώνα περισσότερο. Ειδικά αυτός την επομένη του Ironman θα είναι εύκολο να μαζέψει κόσμο καθώς πολλοί συνοδοί των αθλητών Ironman θα θέλαν να τρέξουν σε ένα σύντομο αγώνα.






Μου λέει ότι διάφοροι ταξιδιωτικοί καταλόγοι, portal ενημερωσης, αθλητικά sites τον παρακαλούν να βάλουν τις διοργανώσεις του στις λίστες τους. Ο ίδιος προτιμά να μείνουν οι αγώνες σε μικρό αριθμό συμμετοχών και σε οικογενειακό επίπεδο. Μια άλλη λογική πολύ διαφορετική από την επιχειρηματική λογική που κατέχουν συνήθως οι διοργανωτές.

Πληρώνω τη συμμετοχή μου, παίρνω το καρτελάκι ενώ ο Gecko μου δίνει τη ζώνη του για να τη στερεώσω. Το νούμερο 24 ζωγραφίζεται στο μπράτσο μου από τον ίδιο και είναι καιρός για να ετοιμάσω τα πράγματα μου.



Απλά τα πράγματα! Fuji νοικιάρικο ποδήλατο 18 ταχυτήτων αρκετών ετών με ...ανάρτηση και ίσιο τιμόνι! Ένα ζευγάρι παπούτσια τρεξίματος για το ποδήλατο και το τρέξιμο, σκουφί και γυαλάκια για το κολύμπι, trisuit και μια τεχνική μπλούζα Almiraman είναι όλα όσα χρειάζομαι. Ε και λίγο νερό στο παγούρι φυσικά.

Τα τελευταία 10 λεπτά πριν την εκκίνηση έρχονται και οι υπόλοιποι. Κατεβαίνουμε στη παραλία και προσπαθώ να δω που είναι η σημαδούρα/ες για την αναστροφή. Πουθενά σημαδούρα. Και τώρα;

Και τότε η απάντηση δίνεται.
Ο Gecko φέρνει μια σανίδα του σέρφ από το pick up truck (το αμάξι όχι το ...πικάπ :-) και τη δίνει σε ένα ντόπιο πιτσιρικά . Εκείνος την αρπάζει και βουτάει μέσα στη θάλασσα. Φτάνοντας κάπου, ας πούμε κάπου με το μάτι εκεί που θα έπρεπε να είναι το μέσο της απόστασης, του κάνει νόημα να σταματήσει και έρχεται να μας δώσει τελευταίες οδηγίες.

Βέβαια μια σανίδα στον ωκεανό είναι απλά καρυδότσουφλο οπότε πολύ σύντομα βλέπω τον μικρό να ...μικραίνει τουτέστιν να πηγαίνει πιο μέσα από το ρεύμα. Κακό αυτό, πολύ κακό!












Τελευταίες οδηγίες με κύμματα σα το μπόι μου να σκάνε σβουρηχτά στην παραλία και ... Εκκίνηση!


Όχι και η πιο συνηθισμένη μου εκκίνηση καθώς έπρεπε να περιμένω να πέσει ένα κύμα και να βουτήξω πριν φτάσει το επόμενο και με πιάσει η δίνη-πλυντήριο και βρεθούν αλλού γυαλάκια, αλλού σκουφί και αλλού Έλληνας επίδοξος τριαθλητής. Τα δελφίνια οι Αμερικάνοι δεν είχαν κανένα δισταγμό και όρμησαν.


Ξεκίνησα κι εγώ και εννοείται στη βουτιά μου φύγαν τα γυαλιά. Πολλές οι δυνάμεις, λογικό! Εδώ καταφέρνουν αυτά τα κύμματα να τσακίζουν τη λάβα και να τη κάνουν άμμο σε λίγα χρόνια, εγώ θα αντιστεκόμουν;


Γρήγορες χεριές για να μπω γρήγορα στα βαθιά. Ξεπερνάω τα κοφτά κύμματα και ακολουθώ τους μπροστινούς. Το παιδάκι στη σανίδα μια φαίνεται και μια όχι. Μπορεί να μην έχει απότομα κοφτά κύμματα αλλά έχει κάποια πολύ πολύ πλατιά που έρχονται από τον ωκεανό. Το παιδάκι ξαπλώνει στη σανίδα και δεν…το βλέπω μετά από λίγο με αποτέλεσμα να σταματάω και να τεντώνομαι. Τα γυαλιά από τα admiral των 4 ευρώ θολώνουν και δε βοηθούν. Μάλλον πηγαίνω σωστά γιατί βλέπω να με έχει στοχοποιήσει τριαθλητικός Pro πύραυλος ονόματι Rachel McBride στην επιστροφή της. Ξακρύζω να μη με μπατάρει με τα απόνονερα της και συνεχίζω. Φτάνω μαζί με άλλους δυο στο πιτσιρικά. Μια γύρα γύρω από τη σανίδα του και στρίβω το βλέμμα προς τη παραλία. Ο κυμματισμός αυτός με το βουβό αυτό κύμμα, μια μου αποκαλύπτει και μια όχι τη παραλιά.


Fuck! Διαπιστώνω πως παραέχω τραβηχτεί στα βαθιά. Η επιστροφή αποδεικνύεται πιο δύσκολη καθώς το ρεύμα με τραβά προς τα ανοικτά. Ίσως γιαυτό το λόγο δεν υπήρχε ούτε ίχνος σκουπιδιού στις δυτικές παραλίες του νησιού. Διότι το ρεύμα του Ωκεανού τραβά τα πάντα προς τα μέσα…












Αμμουδιά, επιτέλους. Μετά από 22 λεπτά είμαι στη στεριά ξανά και κατευθύνομαι προς τη ζώνη αλλαγής. Γρήγορη αλλαγή, απλά φοράω τα αθλητικά παπούτσια και καβαλάω το Fuji. Κατευθύνομαι προς το δρόμο, βγαίνω προσεκτικά καθώς η κυκλοφορία την αυτοκινήτων είναι ανοικτή κανονικά και πιάνω ένα ικανοποιητικό -για τα δεδομένα- ρυθμό. Το ποδήλατο ανεβοκατεβαίνει σε κάθε πεταλιά εξαιτίας της μπροστινής ανάρτησης. Και ώ, τι έκπληξη, η σέλα κάθε φορά που βάζω δύναμη και τραβάω το τιμόνι σπρώχοντας μια πιο δυνατή πεταλιά βυθίζεται. Τέλεια, αυτό δε το είχα καταλάβει, το ποδήλατο μου έχει ανάρτηση στο παλουκόσελο. Απίστευτο. Πόσο πιο τραγική επιλογή για αγώνα? Φυσικά και δε δίνω σημασία και συνεχίζω σε τουριστικό ρυθμό στην Alii Drive με κατεύθυνση νότια. Οι άνθρωποι εκεί τρέχουν, κάνουν ποδήλατο, περπατάνε, χαιρετάνε τους πάντες, αυτό ειδικά πολύ το απολαμβάνω. Αυτό το γεμάτο αγάπη Aloha που λένε οι άνθρωποι, τι να πω, απλά ανεκτίμητο!


Χαρακτηριστική η συνάντηση με ντόπιο οδηγό μετά απο εκκίνηση σε φανάρι που ενώ ήμουν στη λωρίδα για τα ποδήλατα ακολουθούσε στο ρυθμό μου για 50 μέτρα να περάσω πριν στρίψει δεξιά. Όταν κατάλαβα το σκοπό της αργής του κίνησης πίσω μου σήκωσα το χέρι να ευχαριστήσω και άκουσα ένα πολύ ευγενικό "My pleasure, aloha and good morning"!

Ευγένεια που σκοτώνει! Στην Ελλάδα θα πέρναγε σύριζα, η χρήση της λέξης έχει δόλιο εννοούμενο, κορνάροντας και με ένα ποτ πουρί από βρισιές.


Να σημειώσω ότι 5 μέρες στη Χαβάη άκουσα 3 φορές κόρνα, οι δύο ήταν από νοικιάρικο αμάξι άρα συνειρμικά πιστεύω ότι ήταν κάποιος βιαστικός άνθρωπος από κάποια μεγαλούπολη. Η 3η φορά ήταν για χαιρετισμό.


Η ποδηλατική διαδρομή περνά δίπλα από τα τουριστικά συγκροτήματα και αρχίζει να ανηφορίζει όταν τελειώνει ο πολιτισμός. Τον πρώτο μικρό λόφο διαδέχεται μια πιο απότομη ανηφόρα και τελικά υπάρχει μια αρκετά μεγάλη συνεχόμενη πιο ήπια ανηφόρα.

Ο αγώνας είναι αυτό που λένε "μη επανδρωμένος", κανείς δε διαγωνίζεται κανέναν πέρα από τον εαυτό του. Έτσι στο τέλος της διαδρομής υπάρχει απλά μια πινακίδα από τη διοργάνωση που σημαίνει το τέλος της διαδρομής. Σταματώ να ειδοποιήσω μια αθλήτρια που έχει πάρει έναν πολύ απότομο ανηφορικό λοξό δρόμο αριστερά και προχωρά για την εθνική οδό. Επιστρέφει και βγάζουμε αναμνηστικές φωτογραφιές. Let the clock tick, no worries about the time, μου λέει σε κάποια στιγμή.

Επιστροφή. Η πρώτη κατηφόρα είναι απλά ..τρομακτική. Αργότερα είδα στο Polar ότι έπιασα 73χλμ/ω και είχα φτάσει σε κατάσταση "λίγο πριν την απογείωση".

Το ποδήλατο αντέχει και δεν "σκορπίζει" το warp drive που έχω μπει εξαιτίας της παρατεταμένης κατηφόρας.


Η επιστροφή γίνεται σε πολύ πολύ λιγα λεπτά καθώς είμαι σε 200μέτρα υψόμετρο και ως τη παραλία έχω σταθερά κάθοδο.



Ζώνη αλλαγής. Piece of cake. Απλά αφήνω το ποδήλατο και συνεχίζω με τα ίδια παπούτσια. Η οδηγία είναι για διαδρομή 3 μιλίων αλλά τελικά το Polar καταγράφει μόλις 3χλμ. Στη διαδρομή έχω τη GoPro και ξεκλέβω μερικά πλάνα από τις αυλές των χαβανέζικων κουκλόσπιτων. Ίσως δεν είναι όλα στη κατηγορία "βίλας", όμως έβλεπες ότι και το πιο απλό είχε μια καθαρή τακτοποιημένη αυλή να επιδείξει. Ένα πάρκινγκ για το αμάξι εντός του οικοπέδου, όλα τακτοποιημένα.

Τερματισμός.

Έχω τερματίσει 50 λεπτά μετά τη Pro Rachel McBride και όμως και αυτή αλλά και οι προπορευόμενοι περιμένουν και χειροκροτούν τον τερματισμό. Σίγουρα θα μπορούσαν να έχουν φύγει οι πρώτοι αλλά είπαμε, οι άνθρωποι εκεί είναι απίστευτα ευγενικοί.





Νιώθω απλά τυχερός που κατάφερα και πήρα μέρος σε αυτό τον μικροσκοπικό αγώνα τριάθλου στη Χαβάη. Όχι για τη χαρά της συμμετοχής αλλά για την ιδιαίτερη σημασία που έχει η τοποθεσία. Μόλις 5 χιλιόμετρα μακριά από την εκκίνηση του Ironman Kona έτρεξα ένα... junior τρίαθλο έτσι για να γλυκαθώ από τα νερά, τους δρόμους και να ζήσω λίγο αγωνιστικά vibe στο νησί και ίσως να ανανεώσω το ραντεβού μου για μια μελλοντική επίσκεψη!!!

Η διαδρομή του ποδηλάτου όπως το κατέγραψα με το m400 Polar, από το Relive της Polar εδώ  :-)



Βρε ξέχασα το σημαντικότερο, το κλιπάκι του αγώνα!!!
Enjoy!

Previous
Next Post »

2 σχόλια

Click here for σχόλια
6 Νοεμβρίου 2016 στις 10:12 π.μ. ×

Έχασες ρε Μήτσοοοοο, ήταν σουρεάλ αυτός ο αγώνας! :-)

Reply
avatar